Op het perron van Visvliet, waar

al lang geen trein meer stopt,

wacht ik op hem, moe van zijn

belevenissen en vol verhalen van

de mensen die hij achterliet.

Hij heeft me een brief geschreven

van duizend kantjes perkament.

Daar moest ik het mee doen, zei hij.

Twijfel bekruipt mij bij dit trillende spoor

en ik besluit het te volgen. Richting het oosten.

Misschien is hij wel eerder aangekomen en

vertelt hij nu al de rest van zijn verhalen

terwijl ik de balken tel tussen het warme grind.