Als jouw groei iets wordt wat

ik wil verbannen tot in de diepste

oorden van tijdloosheid, treffen

jouw levenslust en drang

mij met een schuldbewuste rilling.

Ik kan je niet bieden wat Hij kan,

maar ik kan er zijn en Hij blijkbaar niet.

Toch hoop ik dat je Hem zult blijven verwachten

zoals ik de dood verwacht

van alles wat mij dierbaar is.

Mij rest de laatste gang van kind zijn

in volkomen stille dankbaarheid.

Zo zal ook jij mij moeten laten gaan.

Ik hoop met de tranen van mijn

geweten dat je me liefdevol zult dragen.

En als ik sterf, sterft er dan een

stuk van jou mee?

Ik zal het koesteren tot ik het in

alle eerbied aan je terug kan geven.

We drinken dan wijn en eten brood

hoewel volkomen nutteloos.

Als mijn dood iets wordt wat

jij wilt verbannen naar de diepste

oorden van je volwassenheid

treft mijn schuldbewuste rilling jou.