Met tranen van verlatenheid

zie ik hoe het grote schip

langzaam kapseist en hoe

de zee haar armen slaat om zijn dwarsbeuk.

Langzaam trekt ze de laatste hoop

op verlossing in de leegte

van ongeloof en vergetelheid met

een bedekking van kil en troosteloos water.

We voeren dezelfde opgegeven koers

naar verre oorden van vergeving.

Ik kijk hoopvol naar de rustige en schuldeloze zee

en vertrouw op de slaper in het vooronder.